Rozdział 19

"Here we are at the to of a hill, a hill that's quietly crumbling"

***

Rebeka siedziała na swoim łóżku i bezmyślnie wpatrywała się w ścianę. Nie miała ochoty spać (bo jakby nie patrzeć ostatnie dni spędziła w śpiączce) ale była zbyt znużona żeby robić coś konkretnego.
Od momentu gdy się obudziła chciała porozmawiać ze Stefanem, ale jakoś nic z tego nie wyszło: Najpierw Hope nie chciała odejść od niej na krok, a później ta wiedźma Bennett zaczęła się wypytywać o Kola. I koniec końców świeżo wybudzona wampirzyca siedziała sama w pokoju.
Może on w ogóle nie chce z nią rozmawiać? W końcu minęło trochę czasu, pewnie przemyślał całą sprawę i teraz chce o tym zapomnieć. Tak, to wyglądało na Stefana - powiedzieć coś, zastanowić się nad konsekwencjami i wreszcie wycofać.
A może on czeka na jej ruch? Wyznał swoje uczucia a teraz czeka na jej reakcję.
Cholera, technicznie rzecz biorąc ona nic nie odpowiedziała na to jego wyznanie!
Dobra, raz się żyje.
Wstała z łóżka i powoli (baaardzo powoooli) wyszła z pokoju. Później skierowała się w stronę jego drzwi. Szła tak, jakby czekała na jakiś znak który każe jej zawrócić. Ale jak na złość nic się nie stało - nikt nawet nie wszedł jej w drogę.
W końcu wzięła głęboki oddech i zapukała w drzwi - lekko, jakby w ogóle nie chciała żeby usłyszał.
- Rebeka? Coś się stało?
- Nie. Nic. Ja tylko... Nie, to głupie, nieważne. Nic się nie stało, dobranoc!
Odwróciła się na pięcie, ale po chwili się zatrzymała.
- Chociaż w zasadzie to... Stało się!
Ponownie spojrzała w jego stronę.
- Wpadłam w śpiączkę.
- Wiem. - odpowiedział lekko zdziwiony - Byłem tam. - uśmiechnął się.
Nawet nie zwróciła na to uwagi.
- Wpadłam w śpiączkę - kontynuowała - ale zanim to się stało, powiedziałeś mi coś. To znaczy powiedziałeś coś co zabrzmiało jakbyś chciał powiedzieć... Jakbyś chciał powiedzieć że mnie kochasz. A ja nie wiem co o tym myśleć! Ja.. Ja nie miałam nawet czasu żeby jakoś ci na to odpowiedzieć... I teraz.. Teraz chciałabym o tym pogadać. Ale nie wiem.... Nie wiem czy ty jeszcze chcesz? Czy może w przypadkach śpiączki nie przyjmujesz reklamacji? - zaśmiała się nerwowo.
- Nie wiem czy tu jest dużo do omawiania Rebeka. Powiedziałem... co powiedziałem. Ale jeśli ty nie jesteś pewna, to... to ja poczekam. - spojrzał jej w oczy i znowu się uśmiechnął - poczekam Rebeka. W końcu jakby nie patrzeć ty kiedyś czekałaś na mnie 80 lat.
- W trumnie. - Przypomniała.
- W trumnie. Więc jeśli potrzebujesz czasu żeby przemyśleć kilka spraw... To ja nie naciskam. Dobranoc Rebeka. - chciał zamknąć drzwi gdy nagle kobieta go powstrzymała.
- Coś jeszcze? - spytał zdezorientowany Salvatore.
- Owszem. To bardzo szlachetnie z twojej strony że chcesz na mnie czekać. Ale do jasnej ciasnej, ja nie potrzebuję czasu!! Jeszcze tego nie zrozumiałeś? Nie potrzebuję czasu. Ale jeśli mamy spróbować, bez Eleny w tle i z włączonym człowieczeństwem, to muszę wiedzieć jedną rzecz. Czy ty..
- Tak.
- Ale jeszcze nie...
- Ale ja już odpowiadam. Tak, kocham cię Rebeka! Powiedziałem ci już to!
- Chciałam się upewnić. - zaśmiała się blondynka. - A poza tym dobrze się składa. Bo ja też cię kocham.
Stefan spojrzał na nią i parsknął śmiechem.
- Rzeczywiście dobrze się składa. - Powiedział obejmując ją.

***

- Oj oj oj, ktoś tu chyba powinien już spać prawda?
Hope spojrzała na Bonnie na wpół przymkniętymi oczami.
- N-niby k-ktooo??? - spytała a następnie rozdzierająco ziewnęła.
- Pewna młoda dama której kleją się oczy.
- Czy nie ma zaklęć które sprawiają że n-nie trzeba spaać??
- Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Ale nie zmieniaj tematu Hope, musisz już iść spać.
- Ale wszyscy jeszcze nie śpią! - zaprotestowała dziewczynka, nagle bardzo rozbudzona.
- Taak??
- Tak! Tata i Caroline poszli na spacer, ciocia Rebeka poszła do wujka Stefana i jeszcze stamtąd nie wyszli a ty...
- A ja poszłam do ciebie.
- Bo wujek Kol zniknął. Inaczej poszłabyś do niego. - Stwierdziła złośliwie nieodrodna córka swojego ojca.
- Co- co ty właśnie powiedziałaś??!
- Że poszłabyś do wujka Kola. No bo nie poszłabyś gdybyś mogła?
- Skąd wiesz o...
- Widziałam go dzisiaj. Z tobą. Jak trzymaliście się za ręce. W kreskówkach jak ludzie trzymają się za ręce to znaczy że są zakochani. Jesteś zakochana w wujku Kolu?
- Właśnie, jesteś zakochana w wujku Kolu? - Bonnie usłyszała głos Kola tuż przy uchu i spojrzała na niego oburzonym wzrokiem.
- Hope, czas spać.
- Bonnie, dzieciak ma trochę racji. Jak mogłabyś się nie zakochać w wujku Kolu?
Dlaczego on zawsze pojawia się w najgorszych momentach, pomyślała wiedźma.
Hope wpatrywała się w nią rozbawiona.
- Wujek Kol teraz też tu jest, prawda?
- Hope Mikaelson, jeśli twój ojciec zobaczy że o tej porze jeszcze nie śpisz to urwie mi głowę, a tego byś nie chciała prawda?
- Wujek Kol na pewno by tego nie chciał.. - zachichotała dziewczynka, ale od razu zamilkła. - Już idę spać. Dobranoc!
- Zaraz przyjdę sprawdzić czy na pewno śpisz!
Bonnie bez sił opadła na kanapę.
- To dziecko chyba naoglądało się za dużo telenowel.
- Albo ma po prostu szósty zmysł skarbie.
- Masz szczęście że chce mi się spać, bo inaczej.. usłyszałbyś... bardzo... niemiłe.. słoooo...waa....
Po chwili pokój wypełniał już tylko świszczący oddech Bennett.

***

- Jak to musicie już jechać? A ja?- spytała ze łzami w oczach dziewczynka
- Hope teraz zostaniesz tu z ciocią, ponieważ Nowy Orlean nie jest teraz bezpieczny dla ciebie. Rozumiesz?- próbował wytłumaczyć córce Klaus
- Tak, tatusiu.- powiedziała smętnie Hope i przytuliła się do ojca- Ale będziesz do mnie dzwonił?- zapytała go po chwili.
- Codziennie.- obiecał Mikaelson po czym ucałował córkę w czoło i pozwolił jej pożegnać się z Caroline
- Będę tęsknić.- powiedziała tuląc się do blondynki
- Ja też.- odpowiedziała jej Care
- Pilnuj taty, okey?- szepnęła do niej po chwili pięciolatka, na co Forbes zaśmiała się i przytaknęła.
- Musimy już iść.- westchnął smętnie Klaus po czym razem z Caroline skierowali się do wyjścia.
- Pilnujcie się tutaj.- powiedział na odchodnym do siostry Mikaelson
- Będziemy.- zaśmiała się Rebeka jedną ręką obejmując bratanicę, a drugą swojego nowego chłopaka.
- A ty...- zwrócił się do Stefana
- Mam się zachowywać bo urwiesz mi łeb.- wszedł mu w słowo Salvatore po czym usłyszał dochodzący z za drzwi głos Caroline
- A ja mu w tym pomogę i ty już wiesz czemu!
- Tak, tak dotarło.- mruknął Stefan na co Hope i Rebekah zachichotały
- No to do zobaczenia.- pożegnał się Klaus po raz ostatni i zamknął za sobą drzwi.

***

- Myślałaś, że o tobie zapomniałam?- powiedziała brunetka zakłócając spokój Sheili Bennett
- Nie, ale bardzo na to liczyłam.- westchnęła czarownica patrząc z niechęcią na dziewczynę.- Co chcesz?- zapytała
- Ty dobrze wiesz co ja chcę i powiedziałaś, że mi to dasz.- warknęła wampirzyca
- Powiedziałam, że MOGĘ ci to dać, nie powiedziałam, że to zrobię.- stwierdziła poirytowana wiedźma
- Nie pogrywaj sobie ze mną bo...
- Bo co? Co mi zrobisz? Już jestem martwa.- zakpiła Sheila patrząc na brunetkę- Nie możesz mnie do niczego zmusić.
- Ale obiecałaś, zajrzałaś w moje wspomnienia, powiedziałaś że... Że mogę się tam pojawić chociaż na chwilę. Proszę cię to dla mnie bardzo ważne.- wyznała zdeterminowana do osiągnięcia swojego celu dziewczyna.
- No dobrze, ale będziesz miała godzinę. Tak jak mówiłam nikt nie będzie cię słyszał ani widział, pasuje?- zgodziła się dla świętego spokoju wiedźma Bennett
- Świetnie. Dzi... Dzię...- próbowała wydusić z siebie wampirzyca
- Nie wysilaj się.- prychnęła Sheila po czym zabrała się do rzucania czaru- Przez cały czas myśl o osobie, którą chcesz znaleźć to bardzo ważne, rozumiesz?- zapytała po czym wróciła do odprawiania rytuału. Kiedy skończyła była całkowicie sama...

***

- Przestań wpatrywać się w ten telefon.- powiedziała poirytowana Caroline- Jedziemy od pół godziny nic im nie będzie.
- No wiem. Sprawdzałem tylko czy przypadkiem nie wyciszyłem telefonu.
- Ta jasne.- prychnęła Care. Odkąd wyjechali z Nowego Yorku nie zamienili ze sobą praktycznie ani jednego słowa. Było to dość krępujące zwłaszcza po rozmowie jaką odbyli poprzedniego wieczora, ale żadne z nich nie potrafiło rozpocząć rozmowy. Zawsze kiedy byli razem towarzyszyła im Hope lub Marcel i wyglądało na to, że dopiero teraz gdy byli zamknięci tylko we dwoje w małym samochodzie zdali sobie z tego sprawę.
- O czym tak rozmyślasz?- zapytał Klaus widząc skupioną minę Caroline
- A o wszystkim po trochu. O Hope, Stefanie i Rebece, o tym skąd Bonnie tyle wie.- zaczęła wymieniać, a po chwili dodała.- O nas.
- Mam pewien pomysł.- powiedział słysząc jej odpowiedź Klaus, a ona tylko rzuciła mu pytające spojrzenie- Podobno byłaś na wycieczce krajoznawczej kiedy twój kolega cię zostawił dla mojej siostrzyczki.
- Nie przypominaj, bo mam ochotę go za to zabić.- przerwała mu Forbes, na co Mikaelson zaśmiał się i kontynuował swoją wypowiedź.
- W każdym razie co ty na to żeby kontynuować tą podróż?
- Że co?- zapytała zdezorientowana Caroline
- No wybierz jedno miejsce, które chciałabyś zobaczyć i pojedziemy tam.
- No a co z Nowym Orleanem, mordercą Eleny i tym wszystkim?- dopytywała
- To tylko jeden dzień więcej Care, poradzą sobie bez nas.- przekonywał ją wampir
- Ale...
- Nie chcesz jechać?- zapytał zrezygnowany
- Nie no chcę tylko... A zresztą nieważne. To gdzie jedziemy?- zapytała wesoło Caroline i posłała Klausowi uśmiech, który wampir tak bardzo uwielbiał.
- Przed siebie.- powiedział Mikaelson i wcisnął pedał gazu.

***

- To Klaus?- zapytała Cami spoglądając na telefon Elijahy.
- Tak pisze, że przyjadą z opóźnieniem, bo chcą gdzieś po drodze wstąpić.- odpowiedział jej wampir odkładając urządzenie na stół zawalony stertą książek.
- Niby gdzie?
- A bo ja wiem. To Niklaus, za nim nie dojdziesz.
- No nie mów...- mruknęła pod nosem Camille, a Elijah popatrzył na nią z dezaprobatą. Jak ona po tylu latach ciągle mogła do niego wzdychać? Podobno miłość jest ślepa, ale w tym wypadku to musiała być też zdrowo stuknięta. Chociaż on kiedyś też był zakochany bez pamięci w kimś kto nie był tego wart...
- Haalooo...- usłyszał nagle- W ogóle mnie nie słuchałeś prawda?- zapytała Cami
- Przepraszam, zamyśliłem się.
- Zauważyłam. Pytałam się czy skoro i tak nie mamy nic ciekawego do roboty, to nie chciałbyś iść na jakiś spacer, czy coś...- powtórzyła dziewczyna
- A powiem ci, że chętnie.- zgodził się bez wahania Mikaelson- To gdzie idziemy?- zapytał podnosząc się z sofy i ruszając o drzwi.
- No nie wiem, ty coś wymyśl.- powiedziała uśmiechnięta Camille i dołączyła do niego.
- No nie...- powiedział nagle Elijah, a Cami rzuciła mu pytające spojrzenie- Nie wziąłem telefonu, poczekaj sekundę, ok?- zapytał i nie czekając na odpowiedź w wampirzym tempie pobiegł do salonu. Kiedy do niego wszedł na sofie siedziała...- Niemożliwe powiedział i zamrugał kilka razy. Postać momentalnie zniknęła.- Zaczynam wariować.- mruknął po czym wziął telefon nie zaprzątając sobie głowy tą jednorazową halucynacją...

~~~~~~~~~~~
Witamy :D
Rozdział miał być dopiero jutro, ale NIESPODZIANKA! Udało nam się zebrać w sobie i skończyć go wcześniej. Uwierzcie nie było to proste zważając na naszego wakacyjnego lenia, więc mamy nadzieję, że rozdział nie jest zupełnie bez sensu ;) Przy okazji chciałybyśmy bardzo, bardzo baaaardzo podziękować za ponad 5000 wyświetleń. Wiemy, że dla niektórych to nieduża liczba, ale dla nas to ogromny sukces, z którego niezmiernie się cieszymy. Dziękujemy też za wasze motywujące komentarze i mamy nadzieję, że ich liczba będzie wzrastać z każdym dniem :)
Buziaczki ;*
Mar&Yacker <3